Mooie, vaak broeierige beelden uit het Rio de Janeiro van de jaren vijftig. Daar ligt het niet aan. Krachtig, overtuigend acteerwerk, daar komt het ook niet door. En ja, eigenlijk is het verhaal van The Invisible Life of Eurídice Gusmão (Brazilië, 2019) ook interessant genoeg: twee zussen die zeer op elkaar gesteld zijn, raken elkaar kwijt doordat een van hen – Guida – in een opwelling kiest voor een liefde overzee en daarom door haar vader wordt verstoten. De ander, Eurídice, blijft achter bij hun simpele ouderwetse ouders en droomt van een carrière als concertpianiste. Gaan ze elkaar ooit nog weer zien, is dan de grote vraag. Probleem is dat regisseur Karim Aïnouz wel heel veel tijd neemt om die vraag te beantwoorden. Je volgt om en om de lotgevallen van de gescheiden zussen, en vraagt je voortdurend af waarom ze blijven steken in het schrijven van schrijnende brieven en het dromen over een uiteindelijke hereniging. OK, Eurídice neemt een detective in de arm, maar die maakt geen erg zoekgrage indruk. En als Guida toevallig in een restaurant haar gehate vader ontwaart, komt ze er niet toe hem naar haar zus te vragen. Echt mislukt is te veel gezegd, maar er kwamen dit jaar betere films voorbij.
Geef een reactie