Op 12 oktober 1654 ontploft een kruitmagazijn in Delft. De hele stad ligt in puin. Onder de honderden slachtoffers is de jonge schilder Carel Fabritius. Hij had net een klein paneeltje voltooid, met de afbeelding van een puttertje. In de chaos na de ontploffing raakt het schilderij zoek. In 1859 duikt het weer op, in Brussel. Sinds1896 is het in het bezit van het Mauritshuis in Den Haag. Van daaruit heeft het de hele wereld overgereisd. Zo bevond het zich in 2001 in het Metropolitan Museum te New York. En daar begint de roman Het puttertje van Donna Tartt. Opnieuw ligt het schilderij bedolven onder puin en stof, nu als gevolg van een terroristische aanslag. Toevallig is de 13-jarige Theo Decker aanwezig, samen met zijn moeder, die de aanslag niet overleeft. Theo ziet het schilderijtje liggen en verstopt het in zijn schooltas, als aandenken aan deze tragische gebeurtenis, die voorgoed zijn leven verandert. The Goldfinch (VS, 2019) is de verfilming van Het puttertje. De filmkenners weten er raad mee. In de Filmkrant vraagt Dana Linssen zich af waarom de regisseur “van een complexe roman een halffabricaat heeft gemaakt, in plaats van alle filmische middelen die hij tot zijn beschikking had in te zetten om de wereld van het boek tot leven te brengen en boven zichzelf uit te laten stijgen”. Remke de Lange heeft in Trouw maar twee sterren over voor de film: “Tartt gebruikte meer dan negenhonderd pagina’s om uit te wijden over rouw, filosofie en schoonheid. Deze film voelt als een oppervlakkig uittreksel waarin we van New York naar Nevada naar Amsterdam reizen en toch weinig werelds te weten komen.” Pauline Kleijer van de Volkskrant: “Het puttertje zou de drager moeten zijn van ideeën over vergankelijkheid, creativiteit en troost, maar de film reduceert het kunstwerk tot een plottechnisch foefje.” Voor de leek (die bovendien het boek niet gelezen heeft) zit er niets anders op dan het oordeel van de kenners voor kennisgeving aan te nemen en stiekem te genieten van dit oppervlakkige halffabricaat met zijn plottechnische foefjes, dat tot en met het laatste shot ongemeen spannend en intrigerend blijft.
Geef een reactie