Hoe lang is het geleden dat we missverkiezingen nog – nou ja, niet normaal, maar toch ook niet héél erg raar vonden? Intussen is het zo dat ons we na drie seconden Misbehaviour (GB, 2020) al verbijsterd afvragen hoe we zoiets ooit – nou ja, niet normaal, maar toch ook niet héél erg raar konden vinden. Tijden veranderen gelukkig. In 1970 was de Miss World-verkiezing in Londen met 100 miljoen kijkers nog het best bekeken tv-programma ter wereld. Het werd gepresenteerd door de Amerikaanse ‘komiek’ Bob Hope, die in die tijd furore maakte als vrouwvijandige entertainer van de troepen in Vietnam. In 1970 vond een groep feministen in Londen de missverkiezing al totaal niet normaal meer. Keira Knightley speelt een keurige, al wat oudere studente, die toevalligerwijs in aanraking komt met het pas opgerichte Women’s Liberation Movement. De groep besluit het grote vleeskeuringsfestival in de soep te laten lopen. Presentator Bob Hope weet zich geen raad: hier is zijn misogyne cynisme niet tegen opgewassen. Op de hotelkamer zit zijn echtgenote zich te verkneukelen voor de tv. Maar er is een andere kant aan het verhaal. Voor het eerst maken zwarte modellen een kans om te winnen. Zij zien de verkiezing niet als een schandelijke, vrouwonvriendelijke wanvertoning, maar als een gouden kans om vooruit te komen in het leven. Misbehaviour had best wat feller gekund, maar kennelijk moest er ook iets van vertederende humor in, en dat gaat nu eenmaal moeilijk samen met venijnig, gewelddadig activisme.
Geef een reactie