Zoals zo vaak bij grote artiesten kende het leven van Michelangelo Merisi da Caravaggio hoge toppen en diepe dalen. Na zijn dood – geslachtziekte? moord? – zorgden zijn navolgers, de ‘Caravaggisti’, ervoor dat heel Europa onder de invloed kwam van zijn extreem gebruik van chiascuro, grote contrasten tussen licht en donker. Hij beïnvloedde Rubens, Rembrandt en Velazquez. Misschien zou zonder hem zelfs de hele Europese barokkunst er niet geweest zijn. Maar later kwam er kritiek op zijn hyperdramatische realisme. Zijn stijl, tenebrisme genoemd vanwege het gebruik van diepe duisternis in schilderstukken als De roeping van Sint-Mattheüs, is ronduit schokkend in vergelijking met het voorafgaande, gekunstelde maniërisme. In de video hieronder legt kunstkenner Evan Puschak uit wat het werk van Caravaggio nou zo merkwaardig hyperrealistisch maakt. “Hij schilderde zijn figuren bij voorkeur zoals het oog ze ziet, met al hun natuurlijke foutjes en gebreken. Niet geïdealiseerd dus, zoals in die tijd gebruikelijk was. Na het klassieke idealisme van Michelangelo was deze aanpak uitermate controversieel. Caravaggio’s realisme werd door sommigen beschouwd als onacceptabel vulgair.”
Bron: Open Culture
Zie ook: Wonderlijke dingen, Onbewaakte meesterwerken en Hoeren en klaplopers.
Geef een reactie