Er is maar één moment van de dag dat er bij Kronkels kleinzoon geen lachje af kan – namelijk als hij in het bad zit, al is ‘zit’ misschien een wat te flatteus woord: “In een zittende houding hangt hij in een arm en wordt langzaam, als een van stapel lopend schip, in het warme water neergelaten. Zodra hij al die nattigheid om zich heen voelt, neemt zijn gezicht een kritische uitdrukking aan. Hij sluit zijn tandeloze mond wilskrachtig en kijkt binnenwaarts. Ik weet niet wat er met me gebeurt, maar ik vind het een vervelend gedonder, schijnt hij te denken.” Lees hier hoe Kronkel verder worstelt met de hernieuwde opvoeding.
Uit: S. Carmiggelt, Duiven melken
Geef een antwoord