Vanavond om 22.40 uur op Canvas. ‘Misschien is onze kunst wel bedoeld voor mensen die nu nog niet geboren zijn,’ zegt Vincent van Gogh tegen zijn collega Paul Gauguin. Iemand vindt dat de bloemen die hij geschilderd heeft, lang niet zo mooi zijn als de echte. Dat kan wel zijn, zegt Van Gogh, maar die echte bloemen zijn na een week verwelkt, en die van mij zijn voor de eeuwigheid. At Eternity’s Gate (ZWI/GB/FR/VS/IER, 2018) gaat over de worsteling van de geniale kunstenaar met de banale werkelijkheid van alledag. Van Gogh’s schilderkunst is niet van deze wereld, dat beseft hij zelf maar al te goed. Hij ziet zichzelf als een verlosser, iemand die de mensen de ogen moet openen om de echte werkelijkheid te kunnen zien, om dingen zichtbaar te maken die voor gewone ogen onzichtbaar zijn. Zijn opdracht is schilderen, en niets anders, hij kán trouwens ook niets anders. Van Gogh is zijn schilderijen. Het doet denken aan nog zo’n getormenteerde kunstenaarsziel, de dichter Slauerhoff: ‘Alleen in mijn gedichten kan ik wonen./Zolang ik weet dat ik in wildernis,/In steppen, stad en woud dat onderkomen/Kan vinden, deert mij geen bekommernis.’ Voor Van Gogh was deze artistieke heroïek te hoog gegrepen. Hij leed onder zijn lot, dat hem sociaal isoleerde. Onbegrip, miskenning, verachting, spot, haat en fysiek geweld werden zijn deel. Zijn tijd moest nog komen, lang na het revolverschot in het korenveld. Wat een fantastische rol van Willem Dafoe.
Geef een reactie