Gisteravond was er in het plaatselijke filmtheater een thema-avond over Hannah Arendt. De gelijknamige film van Margarethe von Trotta uit 2013 werd kundig en to-the-point ingeleid door Jan Hoogland, universitair docent bestuurswetenschappen aan de Vrije Universiteit te Amsterdam en bijzonder hoogleraar Christelijke filosofie aan de University of Twente. Gelukkig was hij zo verstandig om hier, buiten de campus dus, het Engels te beperken tot zijn PowerPoint. Er stond ook een nabespreking gepland, over vragen als: hoe komt waarheid tot stand? Is de waarheid voor iedereen hetzelfde? Wat kunnen filosofen ons leren over een constructieve en effectieve omgang met het begrip waarheid? De film ging vooral over Arendts verslaglegging van het proces tegen Adolf Eichmann, in 1961 in Jerusalem, waarin ze onder meer vaststelde dat Eichmann eigenlijk niet meer dan een bureaucratische boekhouder was, wie de dood van zes miljoen Joden niet echt aangerekend kon worden: hij deed slechts wat hem opgedragen was. Tot zelf nadenken was hij niet in staat. Dit standpunt leidde tot enorme commotie en Arendt werd door de internationale Joodse gemeenschap uitgekotst. De film was vakkundig gemaakt en zal ongetwijfeld recht hebben gedaan aan de feiten en aan het bijzondere karakter van de hoofdpersoon, maar was best saai. Hannah Arendt werd gespeeld door Barbara Sukowa, maar die heeft zelf al zo’n overrompelende uitstraling dat het personage dat ze speelde erdoor volledig overschaduwd werd. Je keek eigenlijk naar een film over Barbara Sukowa, leek het wel – te meer omdat ze uiterlijk geen enkele overeenkomst vertoont met de echte Hannah Arendt. Al met al bleek ruim twee uur moraal-filosofisch getob te veel om de nabespreking over die constructieve omgang af te wachten. Thuis was er nog een half uur Nederland-Gibraltar.
Zie ook: Nee zeggen, De macht van leugens, Niet vandaag, Adolf en Een zeer getalenteerde ambtenaar.
Geef een antwoord