De Vlaamse radiozender Klara komt met de ene prachtige podcast na de andere. Nu is het Godfried Bomans die in acht afleveringen van alle kanten wordt belicht. Uit de serie gesprekken met mensen die Bomans van nabij hebben meegemaakt, komt naar voren dat de populaire schrijver en tv-persoonlijkheid weliswaar genoot van zijn bekendheid en van de waardering die hem bij het grote publiek ten deel viel, maar aan de andere kant een onzekere, tragische figuur was, die zijn toevlucht zocht in kolder en practical jokes, teneinde te voorkomen dat hij zichzelf te veel bloot moest geven. Niet dat hij niet overtuigd was van de waarde van zijn schrijverschap – integendeel: dat hem nooit een literaire prijs is toebedeeld, heeft hem zijn leven lang gekwetst en verdriet gedaan. In de podcast zijn er stemmen die Bomans verwijten dat hij in zijn werk nooit echt stelling nam. Dat hij aan de oppervlakte bleef, zich verborg in mooischrijverij en confrontaties uit de weg ging. Nu was dat in de tijd waarin hij leefde misschien terechte kritiek, maar de wereld van toen is er niet meer – de huidige lezer hoeft zich niet te storen aan een eventueel gebrek aan engagement en kan onbekommerd genieten van de virtuoze taal van de in het Nederlands taalgebied ongeëvenaarde stilist. Uiteraard gaat de podcast ook in op Bomans’ liefde voor Charles Dickens en de negentiende eeuw in het algemeen. Hij vond dat hij veel te laat geboren was en eigenlijk thuishoorde in die gezellige tijd van postkoetsen, hoge hoeden, sigaren en genoeglijke verhalen bij het knappend haardvuur. Dat de negentiende eeuw een rauwe tijd was, van kinderarbeid, schrijnende armoede, hongersnood, sociaal onrecht, slavernij, stinkende achterbuurten, immense criminaliteit en voortdurend terugkerende, meedogenloze cholera-epidemieën, ging aan de romantische ziel van Bomans voorbij. Vergelijkbaar is Bomans’ hang naar de comfortabele ritualiteit van de rooms-katholieke kerk van weleer, waarin hij beschutting en geborgenheid vond. Moderniteiten als de ‘beatmis’ waren hem een gruwel. In de laatste aflevering, ‘Het rookgordijn’, wordt gewezen op het feit dat het in wezen onmogelijk was de ware aard van Godfried Bomans te ontdekken. Zodra zijn privéleven, zijn ware identiteit in het geding kwam, sloeg hij dicht en verschool zich achter de rookgordijnen van verstokte romanticus, stuntelige charmeur of onverbeterlijke geinponem. Maar het leven was voor Bomans lang niet altijd een lolletje.
Zie ook: Leefde Godfried Bomans nog maar; Gloeiende koppen; Met eigen ogen een student zien studeren; Let op, dit is er een; Ongeregelde begeerten; Is vader thuis?; Niets; Landloper zonder broek; Bezoek aan een golfkartonfabriek; ‘Zo, zo, tóch’ en In duel met Godfried Bomans.
Geef een antwoord