Drie heksen voorspellen generaal Macbeth, net glorieus overwinnaar van Denen en Noren, dat hij op de nominatie staat om koning van Schotland te worden. Om het lot een handje te helpen, maakt hij de huidige koning Duncan een kopje kleiner. Macbeth is koning, tot grote vreugde van zijn vrouw, die nog veel ambitieuzer is dan hij. Al gauw begint Macbeth spijt te krijgen. Gaat dit wel goed allemaal? Hij zoekt de heksen nog eens op, voor nieuwe prognoses. Hij wordt gerustgesteld. Pas als het woud van Birnham opmarcheert naar zijn kasteel, moet hij zich zorgen maken. Haha, een woud dat opmarcheert. Dat zal wel. O ja, zeggen de heksen ook nog: nooit zal Macbeth worden verslagen door een man die uit een vrouw is geboren. Niks aan de hand dus. Tot het oprukkende leger van zijn grote tegenstander Macduff zich camoufleert met boomtakken uit het woud van Birnham. En Macduff ter wereld gekomen blijkt te zijn met een keizersnede. Intussen heeft Lady Macbeth, uit angst en frustatie krankzinnig geworden, al zelfmoord gepleegd. Macbeth weet genoeg. Het eind is in zicht.
Joel Coen, nu eens zonder zijn broer (die even genoeg heeft van het filmen), noemde zijn verfilming The Tragedy Of Macbeth. Daaruit blijkt een zeker mededogen met de ongelukkige hoofdpersoon, die toch niet echt zijn best doet om voor dat mededogen in aanmerking te komen. Zo laat hij zonder omhaal het gezin van Macduff uitmoorden, die op pad was om steun te zoeken in zijn strijd tegen de nieuwe tiran. Is Macbeth inderdaad tragisch? In zekere zin wel. Hij wordt aangestoken door de voorspellingen van de heksen en opgejaagd door zijn ambitieuze vrouw. Eenmaal aan de macht kan hij niet terug, hoe hij ook tobt en twijfelt. Macbeth heeft geen talent voor meerduidigheid en interpreteert alle signalen die hij krijgt letterlijk – en dus precies verkeerd. Hij is geen hoogvlieger en als een middeleeuwse Icarus davert hij zijn ondergang tegemoet. In die zin is Macbeth inderdaad eigenlijk een typisch Coen-personage. Door de sobere (maar oogverblindend mooie) enscenering in chic zwartwit valt in Coen’s film al het licht op de psychologische kracht van Shakespeares toneelstuk en op het weergaloze acteertalent van Francis MacDormand en Denzel Washington.
Zie ook: Kwade genia en Morgen, en morgen, en morgen,
Geef een reactie