Vanavond om 20.27 uur op NPO3. Brimstone van de Nederlandse regisseur Martin Koolhoven kreeg destijds vóór hij ergens te zien was al het aureool van een uitzinnige geweldsorgie. Alsof Koolhoven de zeven jaar productietijd voornamelijk besteed had aan het verzamelen van zoveel mogelijk lichamelijk en psychisch geweld. En ja, als je niet zo goed bestand bent tegen beeldvullende schotwonden, verbeten geselingen van blote vrouwenruggen en het snijden van messen in uiteenlopende lichaamsdelen, kijk dan maar niet. Los daarvan, of misschien wel mede daardóór, is Brimstone een krachtig in beeld gebracht gruwelverhaal, waarvan je zowel kunt denken dat het een psychologische (nee, psychopathische) thriller is, als een bijtende aanklacht tegen religieus fanatisme. In elk geval speelt een en ander zich af in een kleine gemeenschap van sterk gelovige, Nederlandse immigranten in een verlaten uithoek van het negentiende-eeuwse Amerika, waar oog om oog, tand om tand het primaire rechtsbeginsel is. Koolhoven heeft het verhaal chronologisch (nee, juist niet-chronologisch) knap in elkaar gezet, waardoor je tot de allerlaatste scène moet wachten om de allereerste te kunnen begrijpen. Brimstone is een overtuigende blik in de hel, de locatie die de sadistische dominee zich al had toegedacht, waardoor hij zich om zijn ziel geen zorgen meer hoefde te maken – die stonk toch al naar pek en zwavel – en hij voor de rest rustig zijn duivelse gang kon gaan.
Geef een reactie