Het (waargebeurde) verhaal van The Duke (2020, GB) staat eigenlijk al helemaal in de trailer hieronder. Geen probleem, want daar gaat het niet in de eerste plaats om, om het verhaal. Wat de film zo goed maakt, is het spel van Jim Broadbent en Helen Mirren, als het oudere echtpaar dat voortdurend op voet van oorlog leeft, maar wel met een ondertoon van nooit gesleten liefde. Wat Dorothy Bunton vooral zo irriteert is de voortdurende neiging van haar man Kempton om te strijden tegen onrecht en onderdrukking, waarmee hij weinig bereikt maar wel zichzelf en zijn gezin aan een stuk door in de nesten werkt. Als hij al eens werk heeft (als taxichauffeur, in een bakkerij) is hij dat binnen de kortste keren kwijt omdat passagiers klagen over zijn eindeloze linkse gebabbel of omdat hij opkomt voor een gediscrimineerde Pakistaanse collega. The Duke is een bijzonder komische film, vooral door de aandoenlijke underdog Kempton Bunton, die overal de lol van inziet. Maar er is ook een donkere kant. Het maatschappelijke onrecht en de bittere armoede van begin jaren zestig bijvoorbeeld. En voor de Buntons persoonlijk het verlies van hun achttienjarige dochter, na een fietsongeval. Kempton rekent zich haar dood aan, omdat hij de fiets voor haar had gekocht. En Dorothy weet zich totaal geen raad met deze catastrofe. Kempton is een amateur-toneelschrijver. Daarmee probeert hij het drama te verwerken. Iemand vraagt waarom De kersentuin van Tsjechov zijn favoriete toneelstuk is. “Omdat het zowel een klucht is als een tragedie.” Beter had hij de film niet kunnen omschrijven.
Geef een antwoord