Beroerder dan John kun je het haast niet hebben: hij moet zijn vierjarig zoontje Michael alleen opvoeden (moeder na een half jaar met heimwee terug naar Rusland), maar is terminaal ziek. Toch zijn ze gelukkig samen, op hun manier. Intussen doet John alles om voor Michael een goed adoptiefgezin te vinden, voor straks… Die zoektocht is de rode draad in de film Nowhere special (GB, 2020, maar nu pas uit). Moet hij gaan voor het echtpaar met dat prachtige huis en beiden een goedbetaalde baan? Of dat gezin waar ze adoptiekinderen gewend zijn? Die alleenstaande vrouw misschien, die natuurlijk wel begrijpt dat ze haar niet kiezen – ze zou het zelf ook wel weten. De tijd dringt, je ziet John fysiek wegkwijnen. Maar hij wil alleen maar het allerbeste voor zijn Michael, al snapt hij ook wel dat het allerbeste niet bestaat en dat Michael ‘gewoon’ een goed gezin moet treffen en verder niks bijzonders. Nowhere special is een prachtige film – niet alleen door het ontroerende thema, maar ook door het weergaloze spel van vader en zoon.
Geef een antwoord