“Je merkt dat je moeite hebt een groot mysterie te begrijpen.” “Wellicht een tijdelijke geruststelling dat er inderdaad geen begin en geen eind is.” Als Moonage Daydream (GB, 2022) niet van begin tot eind (of van eind tot begin, zo je wilt) vol had gezeten met op steeds maar dezelfde toon door David Bowie gedebiteerde nep-diepzinnigheden, als de regisseur zich niet tot in het krankzinnige te buiten was gegaan aan excessieve filmische kunstenmakerij en als de film gewoon had bestaan uit een collage van Bowie’s muziek- en filmoptredens door de jaren heen, dan was Moonage Daydream een mooie bioscoopbiografie van een van de interessantste artiesten van de afgelopen halve eeuw geweest. Nu gaat de ‘cinematische ervaring’ ten onder in een stortvloed van kabaal en artistieke pretenties, waarbij het lijkt alsof de regisseur zijn onderhavige personage in alle kunstzinnige exorbitantie wil overtreffen, zodat je na afloop horendol de zaal uit wankelt.
Geef een reactie