Bij een undercoveroperatie is het natuurlijk niet de bedoeling dat het hele plan meteen vanaf het begin voor iedereen zo helder is als glas. Daarom duurt het in The Stranger (Australië, 2022) een hele tijd voor je uitgeplozen hebt wat er precies aan de hand is en wie wél deugt en wie niet. Bij dat laatste helpt ook niet dat de twee hoofdrolspelers nogal op elkaar lijken: beiden voorzien van baard en staart, sjofel gekleed, hoestend, mompelend en behept met flinke persoonlijke problemen. Het gaat over een waargebeurde moordzaak van acht jaar terug. Een jongetje is spoorloos verdwenen, er is een verdachte, maar geen lichaam of ander bewijsmateriaal. Er wordt een doordachte, ingewikkelde undercoveractie op touw gezet, waarbij het de taak van agent Mark Frame is om het vertrouwen te winnen van hoofdverdachte Henry Teague. Het duurt een tijd voor je als kijker (nou ja, als déze kijker dan) doorhebt hoe het allemaal in elkaar zit, ook vanwege de zeer overtuigende manier waarop een valse entourage van brute maffiosi gestalte heeft gekregen. The Stranger is beslist niet alleen een meeslepende krimi: het troebele psychologische dubbelspel tussen verdachte en agent is misschien nog wel net zo interessant. Wie van hen is bijvoorbeeld eigenlijk het meest The Stranger?
Geef een reactie