Kleo is een Oost-Duitse topagent bij de Stasi. In het begin van de achtdelige serie op Netflix kruipt ze onder de Muur door (het is 1987) om in West-Berlijn iemand onschadelijk te maken, het soort klusjes waarvoor ze – zoals het hoort bij de Stasi – ‘altijd bereid’ is. Maar dan neemt haar carrière een onverwachte wending en belandt ze als de eerste de beste verrader in de gevangenis. Het wie en waarom hiervan is vervolgens de rode draad in de serie. Er zit een intrigerende discrepantie tussen de zware thematiek (de verstikkende atmosfeer in de voormalige DDR) en de luchtige manier waarop het verhaal is vormgegeven. Bijna alles wat Kleo doet of zegt is onweerstaanbaar grappig, terwijl ze, eenmaal op vrije voeten na de val van de Muur, toch de ene liquidatie na de andere voor haar rekening neemt. Daarbij wordt ze geassisteerd door Sven, een klunzige, aandoenlijke West-Duitse politieagent, die zich probeert te bewijzen voor zijn baas. Zo is er nóg een flinke serie komische randfiguren, onder wie heel prominente, zoals Margot Honecker, destijds de first lady in de DDR. Ja, Kleo is behoorlijk over de top, maar dan wel op dezelfde superieure manier als het tweedelige wraakepos Kill Bill van Quentin Tarantino, waar door de makers van Kleo heel opzichtig naar gekeken is. Hoofdrolspeelster Jella Haasse heeft zelfs opvallend veel weg van Uma Thurman, Beatrix Kiddo in Kill Bill. Inclusief het gewelddadige verlies van een ongeboren kind.
Geef een antwoord