Eerst moeten we uitkijken voor gevaarlijke beren, maar een tijdje later is daar opeens geen sprake meer van: nee hoor, hier zijn geen beren. Zo blijft de situatie ongewis, in een klein gehucht in Iran, in het grensgebied met Turkije. Daar heeft de beroemde filmregisseur Jafar Pahani, gespeeld door zichzelf, zich verschanst, om op afstand, online vanaf zijn MacBook, zijn nieuwe film te regisseren. Hij is er ongedoken om uit de klauwen van het regime te blijven – wat uiteindelijk niet gelukt is: Pahani werd in juli na het voltooien van No Bears (2022) opgepakt om alsnog de zes jaar gevangenisstraf uit te zitten die hem in 2010 was opgelegd wegens “het maken van propaganda tegen de Islamitische Republiek”. Vorige week kwam hij op borgtocht vrij. In No Bears laat Pahani zien hoe het is om in Iran vervloekt te zijn als filmmaker. We maken via zijn computerscherm mee hoe in Turkije opnamen worden gemaakt voor zijn film over een Iraans stel dat met valse paspoorten naar het westen wil vluchten. Het regisseren op afstand valt niet mee, alleen al vanwege de internetverbinding die het om de haverklap begeeft. En dan raakt de regisseur ook nog ongewild betrokken in een precaire dorpsrel in de relatiesfeer; weer een hele film op zich. Al die figuurlijke beren op de weg maken de filmtitel tot bittere ironie.
Geef een antwoord