Overal lees je dat Tár (VS, 2022) over macht en het misbruik daarvan gaat, maar het onderwerp is juist onmacht. Terwijl Lydia Tár, sterdirigent van de Berliner Philharmoniker, denkt dat ze met haar baton alles onder controle heeft, en kan doen, laten, maken en breken wat ze wil, is ze in werkelijkheid slaaf van haar meedogenloze persoonlijkheid. De film begint met een lang interview ter gelegenheid van het verschijnen van haar autobiografie TÁR ON TÁR. Dat vraaggesprek, voor een volle, zwijmelende concertzaal, introduceert Lydia Tár (weergaloos gespeeld door Cate Blanchett) als een zelfverzekerde, controversiële muzikale goeroe, die haar weerga in de moderne muziekwereld niet kent. Maar daar heb je de eerste scheurtjes in haar ivoren imago al: een vroegere student pleegt zelfmoord, niet in het minst als gevolg van het kritische, kleinerende commentaar van Tár. Gaandeweg komt er meer narigheid aan het licht en verliest ze de regie over haar eigen leven. Niettemin houdt ze zich op de een of andere manier staande, en dat zorgt ervoor dat je ook sympathie hebt voor dit eigenlijk toch onuitstaanbare karakter. Vijf sterren alom, en volkomen terecht.
Geef een reactie