In The Eternal Daughter (VS, 2022) gaan filmmaakster Julie en haar moeder Rosalind, beiden virtuoos gespeeld door Tilda Swinton, terug naar het landhuis in Wales waar Rosalind een deel van haar jeugd heeft doorgebracht. Julie doet alsof het bezoek bedoeld is om haar moeder een plezier te doen en tevens haar verjaardag te vieren. In werkelijkheid wil ze het verblijf gebruiken om stiekem te werken aan een film over de relatie met haar moeder. Daar komt weinig van terecht, want ze kan zich absoluut niet concentreren. En ’s nachts doet ze geen oog dicht vanwege allerlei enge geluiden. Gaandeweg komen bij Rosalind nare herinneringen boven, en Julie voelt zich hoe langer hoe schuldiger dat ze haar moeder in deze pijnlijke situatie heeft gebracht. Dat komt ervan als je vergeet dat je als dochter niet uit jezelf kunt treden om een observerende buitenstaander te worden. Je blijft altijd en eeuwig een kind van je moeder. Het script van The Eternal Daughter had van de hand van Kazuo Ishiguro kunnen zijn. Net als in zijn boeken ligt het perspectief bij een hoofdpersoon van wie je de waarnemingen absoluut niet kunt vertrouwen. Een gevoel van onbehagen dat nog wordt versterkt door de mysterieuze, onrustbarende enscenering. Zien we wel wat we zien, en ziet de hoofdpersoon wel wat wij zien? Langzaam wordt de spanning opgebouwd. Aan het eind blijkt alles anders dan je dacht.
Zie ook: Een echte Ishiguro
Geef een reactie