Tien jaar terug was Jan Donkers, 70 inmiddels, opeens weer op de radio. Niet op een officiële zender, daar had Jan zijn buik van vol. Andersom trouwens ook, sinds de komst van de zendercoördinatoren, die alles wat geen honderdduizend luisteraars trok meedogenloos afserveerden. Wat maakte het uit. Het ging erom dat Gonzo terug was. En gelukkig was alles zoals het was. ‘Kabaal en sentiment’, twee nummers achter elkaar, even vertellen wat het was en wat er komt, en voort ging het weer. Heerlijk, het eeuwige geklooi met tracks die niet de bedoeling waren en concertdata die nét even niet paraat zijn. Maar altijd garant voor een inspirerende mix van eerbiedwaardig oud en verrassend nieuw. Het recept dat liefhebbers van americana, roots, altcountry, rock’n’roll of hoe je het ook wilt noemen (Donkersmuziek dan maar), al veertig jaar de weg wees. Van Joe Blow via Amigos de Musica, Sunday Morning Coming Down, Gonzo Radio, Double Play, Gonzo’s Last Stand naar Gonzo’s Return. Hele notitieboekjes raakten vol met namen en platen die Donkers draaide. Zeventig was hij toen. Tachtig is hij nu, en Gonzo vindt het genoeg geweest. Deze week was de allerlaatste uitzending van Gonzo’s Return. Donkers vroeg zich in zijn lange, lange radiocarrìere meermaals af hoe lang hij nog door kon gaan met die kinderachtige rock’n’roll. Boeken schrijven, serieuze radio maken, lesgeven aan de universiteit, dát was wat volwassen mensen deden. Die gitaren, daar was hij nu te oud voor. Tot hij dertig jaar terug in een paginagroot artikel in de NRC uitlegde dat hij nóóit zou ophouden met deze muziek. Hij kon het niet laten. En zou het ook niet meer laten. Vandaar dat we ook dit definitieve afscheid met een flinke korrel zout moeten nemen. Voor nu: bedankt Gonzo!
Prachtig stuk! Leve Jan!