‘Riceboy’ staat gelijk aan ons ‘spleetoog’ of ‘poepchinees’. In het Canada (en niet alleen daar, maar overal) van de jaren negentig weten de klasgenoten van de 6-jarige Dong-Hyun wel raad met dat nieuwe Koreaanse immigrantje. Zijn buitenmodel bril helpt hem ook niet echt. Maar zijn alleenstaande moeder So-Young leert hem dat hij zich niet moet laten pesten en dat hij van zich af moet slaan. Dat leidt prompt tot een schorsing van een week. So-Young is met haar kind naar Canada geëmigreerd nadat haar geestelijk labiele man zelfmoord pleegde. Ze worstelen zich samen door alle uitdagingen heen, al hebben ze ook het nodige met elkáár te stellen. Zo weigert moeder haar zoontje, ondanks zijn voortdurend aandringen, ook maar iets te vertellen over zijn vader. Als puber begint Dong-Hyun (inmiddels verwesterd tot ‘David’ – geblondeerd en recalcitrant) zich steeds meer tegen zijn moeder te keren. Dat verandert door een ingrijpende ontwikkeling in hun leven. So-Young besluit eindelijk haar zoon helderheid te geven over zijn herkomst. De kalme, ontroerende film Riceboy Sleeps (Canada, 2022) is gebaseerd op persoonlijke ervaringen van regisseur Anthony Shim. Waarom die titel? Omdat Shim bij het schrijven van de film luisterde naar het gelijknamige album van Jonsi & Alex. Geen aanrader, in tegenstelling tot de film.
Geef een reactie