Veertig jaar lang hield de Oost-Duitse Staatssicherheitsdienst vanuit het gebouw de ‘Runde Ecke’ de bewoners van Leipzig in een ijzeren greep. Hier verstomde in het voorbijgaan elk gesprek, meldt de website van het Stasi-museum dat hier nu gevestigd is. Bezoekers krijgen een indruk van de werksfeer die er tot 1989 heerste. Linoleumvloeren, geelbruine tapijten, roosters voor ramen en deuren, kabelgoten en ouderwetse radiatoren. Een van de maatregelen van de socialistische heilstaat om de burgers eronder te houden, was het zogenaamde ‘zersetzen’. Dit hield in dat de Stasi iemand die verdacht werd van staatsvijandige ideeën of acties zodanig het leven zuur maakte, dat diegene uiteindelijk geen andere oplossing zag dan zich aan te geven, of erger. Deze psychologische ontwrichting gebeurde volgens de meest geniepige scenario’s. De jonge arts Karin Ritter, actief in de vredesbeweging, wordt vanaf 1979 door de Stasi gepest. Zo wordt 
haar in het oor gefluisterd dat haar beste vrienden spionnen zijn. Op het werk worden fouten die ze zou hebben gemaakt in scène gezet. Ze loopt een promotie mis. Maar het wordt nog gekker. Regelmatig breken Stasi-agenten bij haar in. De ene keer verhangen ze foto’s en schilderijen. De volgende keer verzetten ze dingen in de keukenkastjes. Dan vervangen ze haar lievelingsthee door een andere smaak. Ze verplaatsen de bloempotten in de vensterbank. Als Karin haar vrienden in vertrouwen neemt, geloven die haar niet. Omdat deze persoonlijke terreur tot angststoornissen en depressiviteit leidt, trekt ze zich steeds meer terug uit haar politieke activiteiten. Na meerdere psychiatrische behandelingen pleegt Karin Ritter in de herfst van 1990 zelfmoord.
Geef een reactie