Red één leven, en je redt de mensheid. Voor Nicky Winton was één leven niet genoeg. Zelfs 669 levens niet. In One Life (GB, 2023) worstelt hij met de frustratie dat hij in 1939 niet nog méér kinderen uit het door Hitler bedreigde Tsjecho-Slowakije heeft kunnen helpen vluchten. Als jonge effectenmakelaar is Winton geobsedeerd door de drang om goede werken te verrichten. Dat is hem van huis uit zo geleerd. Als hij hoort over de ondraaglijke situatie waar joodse kinderen in Praag en de rest van het land zich in bevinden, zet hij met ongekende energie en dadendrang een hulpactie op gang, bedoeld om zoveel mogelijk vluchtelingenkinderen in Engeland onder te brengen bij pleegouders, voor ze door de aanstormende nazi’s te pakken worden genomen. Er worden lijsten gemaakt, paspoorten geregeld, treinreizen geboekt, gelden opgehaald en pleeggezinnen geworven. Intussen zien we in de tweede verhaallijn van One Life de oudere Winton (weer een glansrol van Anthony Hopkins), die met (door hem zelf gerelativeerde) trots, maar ook met spijt, terugkijkt op zijn heldenproject. Zijn glas is half leeg. In de andere helft hoorden nog veel meer geredde kinderen, maar de geschiedenis besliste anders. Lukt Wintons omgeving het om hem vooral naar de volle helft van het glas te laten kijken?
Geef een reactie