Toen Simon Carmiggelt ’s morgens thuis voor het raam stond, zag hij de heer Willemse passeren. Hij had zijn wandelstok wel bij zich, maar hij leunde er niet op zoals hij doet om vijf uur, wanneer hij zich binnensleept in zijn stamcafé. Nu hoefde het niet. Hij waande zich onbespied. Die wandelstok houdt verband met zijn geweten. En het geweten is een mooi, doch onpraktisch bezit. Lees hier het verhaal Inpakken van S. Carmiggelt, uit Brood voor de vogeltjes uit 1974.
Geef een reactie