Vanavond op Veronica, 20.30 uur. De zwijgzame Baby (Ansel Elgort) heeft een schuld te vereffenen bij maffia baas Doc (Kevin Spacey). Die aflossing doet hij in termijnen, als chauffeur bij bankovervallen, georganiseerd door Doc. Baby is een koele kikker, altijd met oordopjes in. Dat heeft te maken met zijn verleden. Bij een auto-ongeluk zijn Baby’s ouders omgekomen en heeft hij zelf een tinnitis opgelopen, zo’n permanente fluittoon, die hij laat overstemmen door bijvoorbeeld de keiharde blues van Jon Spencer of Radar Love van Golden Earring. De muziek op de oordopjes bepaalt het ritme van alles in de film. Aanrijdingen, schotenwisselingen, explosies, heen en weer zwiepende ruitenwissers, remmen, optrekken, slippen, valpartijen van grote hoogte. Eigenlijk is de soundtrack de hoofdrolspeler. Die tilt Baby Driver (2017) hoog uit boven andere films in dit genre. Een subliem gemonteerd theaterstuk van Tarantiniaanse allure.
Sally
Eduardo Galeano (1940-2015) was een radicale journalist uit Uruquay. Hij was ook dichter en romanschrijver, en de uitvinder van een geniaal soort geschiedschrijving. Wat hij ons in zijn boek Mirrors: Stories of Almost Everyone voorschotelt, zijn kleine brokjes geschiedenis, vaak niet langer dan een halve pagina, die juist de onbekende hoekjes van het verleden op een humoristische manier belichten. Dit is bijvoorbeeld: Sally.
“Toen Jefferson zijn vrouw verloor, ging haar bezit op hem over. Zo erfde hij onder meer Sally.
Er wordt gezegd dat ze in haar jonge jaren een schoonheid was.
Over later, niets.
Sally zei nooit iets, en als ze wat zei, luisterde [Lees meer…]
Het Kwaad smult van sperzieboontjes
Vanavond op NPO 2, 00.10 uur. Het Kwaad heeft geen bloeddoorlopen ogen, stinkt niet naar zwavel en loopt niet met een slagersmes te zwaaien. Het Kwaad helpt zijn dochter met rekenen, bidt een weesgegroetje voor het avondeten en complimenteert zijn vrouw met de heerlijke sperzieboontjes. Het Kwaad heeft het vriendelijke gezicht van een beminnelijke vijftiger, helder blauwe ogen en zilvergrijs haar. Arquímedes Puccio assisteerde de Argentijnse junta (1976-1983) bij het laten ‘verdwijnen’ van politieke tegenstanders, vaak vakbondsmensen en studenten. Na de val van het regime besluit Puccio gewoon door te gaan met ontvoeren, nu voor eigen rekening. Met medewerking van zijn zoons en medeweten van zijn vrouw (die braaf kip met rijst klaarmaakt voor de ‘gasten’) sluit hij rijke burgers op in zijn huis en eist losgeld van de familie. El Clan gaat over deze nietsontziende pater familias, maar meer nog over Alejandro, zijn [Lees meer…]
De weg kwijt
‘But where were they going without ever knowing the way.’ Toen Tony Scalzo van Fastball het liedje The Way in 1997 schreef, wist hij niet hoe waar die zin was. Scalzo werd geïnspireerd door een bericht over de verdwijning van twee bejaarden. Volgens de Austin American-Statesman van 2 juli 1997 waren Lela (83) and Raymond (88) Howard op 29 juni in hun Oldsmobile van huis vertrokken voor het Pioneer Day muziekfestival in Temple, zo’n twintig kilometer van hun huis in Salado, Texas. Daar werden ze nog gesignaleerd in de lokale Wal-Mart. Sindsdien was niets meer van ze vernomen. De familie gaf het echtpaar op als vermist. Men was vooral bezorgd omdat Lela leed aan Alzheimer en Howard herstelde van een hersenoperatie. Achteraf [Lees meer…]
Beste playlist ooit
All The Pain That Money Can Buy(1998) van Fastball, een trio uit Austin, Texas, is onlangs volkomen terecht uitgeroepen tot ‘beste album ooit’. En daarvan weer het prijsnummer is The Way. Ze hadden de knoop doorgehakt en pakten hun spullen bij elkaar. Ze vertrokken voor dag en dauw. Een uitweg naar een zomer vol eeuwige luiheid. Maar hoe wisten ze waarheen, zonder de weg te weten? Ze dronken de wijn op en [Lees meer…]
Niet te geloven
Marie (18), ‘lastig’ en onzeker, wordt in haar studentenflat in de staat Washington verkracht. Ze moet voor het proces verbaal zo vaak haar verhaal vertellen, dat ze zichzelf gaat tegenspreken. De politie gelooft er dan ook niks van. Ze voelt zich zo in het nauw gebracht, dat ze toegeeft alles verzonnen te hebben. De verkrachter vrijuit, Marie aangeklaagd wegens valse aangifte. De achtdelige Netflix-serie Unbelievable is zowel een spannende detective als een fel protest tegen een rechtsorde die verkrachters ongemoeid laat en hun slachtoffers in de kou laat staan. Marie raakt totaal van slag. Huis kwijt, baan kwijt, vrienden kwijt. Dan komt er een tweede verhaallijn, een paar jaar later. In de staat Colorado is er een verkrachtingszaak die sprekend lijkt op die van Marie, al weten de twee vrouwelijke rechercheurs dat nog lang niet. Wel ontdekken [Lees meer…]
Landloper zonder broek
De koning in zijn hemd
Een koning liep eens door het korenveld. Hij deed dat niet uit landsbelang, of omdat hij graag wilde weten of het koren van zijn onderdanen tot goede wasdom groeide. Hij deed het uitsluitend voor zijn plezier. Het was prettig, dat al die halmen slechts tot zijn heupen kwamen en dat zij bogen tot de grond, telkens als er een briesje over voer.
‘Wat is een koning toch machtig,’ sprak hij glimlachend, ‘niet alleen de mensen, doch ook de halmen buigen voor mij. Ieder weet toch waar hij staan moet.’
Nu gebeurde het, dat hij, halverwege de wandeling, de behoefte gevoelde, die wij allen weleens gevoelen. De koning zag rond naar een schuilplaats. Doch er [Lees meer…]
Vergeten gravinnen
Ze zijn vergeten door de geschiedenis, staan in geen enkel handboek, worden nergens meer genoemd. Toch hebben Johanna en Margaretha van Vlaanderen, prinsessen van Constantinopel, een groot deel van de dertiende eeuw de politiek in West-Europa naar hun hand gezet. Hun vader, graaf Boudewijn van Vlaanderen, legde aan het begin van die eeuw de kruisvaartgelofte af. Door allerlei verwikkelingen werd hij tijdens de drieste onderneming opeens keizer van Constantinopel. Tot een rivaliserende ben hem ontvoerde en niemand hem ooit nog terugzag. Zijn vrouw was hem intussen nagereisd richting Heilig Land. Hun twee kleine dochtertjes bleven achter onder de hoede van Filips II Augustus, de geslepen koning van Frankrijk. Toen moeder onderweg overleed aan de pest, begon voor de grafelijke weesmeisjes Johanna en Margaretha een eindeloos gesleep van het ene hof [Lees meer…]
Niets
“De koning wandelde door zijn tuin. Het was midden in mei. De zon scheen, de fonteinen sprongen fonkelend omhoog, en goudvissen, zo groot als dolfijnen, schoten door het glinsterende water. Er speelde een orkest in het prieeltje, en zeven danseressen dansten om het rozenperk. Overal stonden goochelaars te goochelen, en een buikspreker sprak buik op het middenpad. De koning gaapte. ‘Gebeurde er maar wat,’ zei hij, ‘het is om dood te gaan.’ Maar hij kon niets vinden wat er gebeuren moest, want alles wat hij bedenken kon, gebeurde al. Toen riep hij zijn minister [Lees meer…]
Eus vindt zichzelf geweldig
Waarom Özcan Akyol aan het begin van zijn boekenweekessay Generaal zonder leger zo nodig de – nota bene – enige boekhandelaar van Veenendaal aan het kruis moest nagelen, is niet goed te begrijpen. Waar heeft die man dat aan verdiend? “Deze gedistingeerde meneer, vooral op uiterlijk niveau (‘vooral op uiterlijk niveau’?!/rl), belichaamde de parodie die het literaire landschap van lieverlee op zichzelf geworden is. Maar ik nam hem niets kwalijk.” Nee, maar wel hem in een oplage van tienduizenden exemplaren publiekelijk te kakken zetten.
Akyol trekt in het boekje ten strijde tegen het zelfvoldane literaire wereldje, dat voornamelijk binnen de Amsterdams grachtengordel gesitueerd is. Daar wordt het ene literaire meesterwerk na het andere geproduceerd, maar niemand die ze leest. Schrijvers, uitgevers en recensenten komen op elkaars feestjes. Ze voelen zich hoog [Lees meer…]
- 1
- 2
- 3
- …
- 179
- Volgende pagina »