De ‘goede tijd’ die de zwakbegaafde Nick (Ben Safdie) in de inrichting wordt voorgespiegeld, is heel anders dan hoe hij en zijn broer Connie (Robert Pattinson) zich die hadden voorgesteld. Hún Good Time (2017, Ben en Josh Safdie) zou zich afspelen op een strand met palmen en tequila. Om die droom te realiseren, zit er niks anders op dan een bank te overvallen. Dat gebeurt in alle rust, de broers zijn niet op lijken uit. Maar als in de vluchtauto de geldtas uitbarst in een explosie van rode verf, gaat alles mis. Nick wordt gepakt, en Connie beweegt hemel en aarde om zijn broer vrij te krijgen, waarbij hij, als in een computergame, telkens met nieuwe uitdagingen geconfronteerd wordt, die hij met aanstekelijke behendigheid weet te tackelen. Connie is zo’n crimineel op wie je, ondanks het geweld, niet boos kunt worden, omdat zijn enige drijfveer broederliefde is. Good Time [Lees meer…]
Staatsracisme
De zwarte Korea-veteraan Andrew Wade, handelaar in elektrische apparaten, zoekt in 1954 een huis in Louisville, Kentucky. Omdat hij in de zwarte buurt geen geschikte woning kan vinden, koopt een blanke vriend voor hem en zijn jonge gezin een huis in een witte buitenwijk. Op de dag dat deze jonge familie erin wil trekken, vormt zich een vijandige menigte voor het huis. Een kruis wordt aangestoken en ’s avonds vliegt er een steen door de ruit met de tekst ‘Neger wegwezen’, later nog gevolgd door tien schoten door het keukenraam. Zo gaat het een maand lang door tot het huis wordt opgeblazen. De politie staat erbij en kijkt ernaar. Alleen Andrew Wade zelf wordt opgepakt vanwege opruiing. De blanke vriend wordt tot vijftien jaar gevangenisstraf veroordeeld omdat hij het huis niet had mogen doorverkopen aan een zwarte familie.
Op zijn website bespreekt socioloog Harrie Jonkman The Color of Law: A Forgotten History of How our Government Segregated America van [Lees meer…]
Nogmaals: Rutte geen haar beter dan Trump
In zijn column in Trouw gaat professor James Kennedy, van onverdacht christelijken huize toch, tekeer tegen het regeerakkoord van het nieuwe kabinet. “In toonzetting en beleid is het net zo bekrompen als de houding van de meest halsstarrige Amerikaanse Republikeinen,” aldus de van oorsprong Amerikaanse historicus. “De Nederlandse en Amerikaanse politiek [Lees meer…]
Rutte geen haar beter dan Trump
In zijn column in Trouw gaat professor James Kennedy, van onverdacht christelijken huize toch, tekeer tegen het regeerakkoord van het nieuwe kabinet. “In toonzetting en beleid is het net zo bekrompen als de houding van de meest halsstarrige Amerikaanse Republikeinen,” aldus de van oorsprong Amerikaanse historicus. “De Nederlandse en Amerikaanse politiek [Lees meer…]
Onwaarschijnlijk maar waargebeurd
Jan van Brederode, vooraanstaand edelman aan het eind van de veertiende eeuw, had twee problemen: een gat in de hand en geen kinderen. Beide omstandigheden leidden tot een leven dat van onwaarschijnlijkheden aan elkaar hangt. Zijn verhaal is opgetekend door de Utrechtse hoogleraar, mediaevist en historicus Frits van Oostrom. ‘Als het een roman was geweest, had men gezegd: nou nou, kan het een beetje minder?’, zei hij gisteravond bij de presentatie van Nobel streven. Maar het is allemaal ‘waargebeurd’, zoals prominent in de ondertitel staat. Met veel allure vertelde Van Oostrom in grote lijnen het inderdaad onwaarschijnlijke levensverhaal van deze kleurrijke, tragische ridder, opgegroeid in het riante kasteel Santpoort. Een veelbelovend huwelijk, de zorg om het uitblijven van nageslacht, een wanhopige intrede in het klooster, geldverslindende oorlogscampagnes, een begaafd schrijver [Lees meer…]
Poëtische samenzwering
In The New York Review of Books bespreekt Adam Kirsh drie recente publicaties rond de Amerikaanse dichter William Carlos Williams. Al gauw gaat het over Williams’ bekendste gedicht De Rode Kruiwagen. Kijk eerst nog even op ons bericht van 11 mei 2014. Dit schrijft Kirsh over het gedicht. “Williams zelf, die nooit hoog opgaf van zijn eigen werk, vond dit gedicht ‘behoorlijk perfect’: “dat wat ik zag vond ik het belangrijkste, meest complete wat ik ooit [Lees meer…]
Thelonious Monk 1917-1927
Als pianist Thelonious Monk niet al in 1982 was overleden, hij was nog maar 65 jaar, dan zou hij gisteren 100 zijn geworden. Maar natuurlijk sterven jazzgrootheden als Monk alleen lichamelijk en leeft hun geest voor eeuwig voort. Ter ere van Monk’s honderdste verjaardag een prachtig interview met bewonderaar en collega Sonny Rollins, over de jaren vijftig, toen ze elkaar ontdekten als vrienden en grote vernieuwers [Lees meer…]
Stoere Queen
Koningin Victoria is achter in de zestig en zit vanaf haar 18e op de troon. Ze heeft alles al duizend keer meegemaakt en verveelt zich stierlijk aan het hof, dat – eind negentiende eeuw – stijf staat van protocollen, procedures en ceremonies. Dan komt de Indiër Abdul in beeld, door India uitverkoren om de koningin te vereren met een unieke, kostbare Indiase munt. Victoria leeft op als ze de knappe ‘hindoe’ (een fataal misverstand blijkt later, hij is moslim) ziet, en sluit met hem – tegen alle regels in – een innige vriendschap. Zij beschouwt hem als haar munchi, haar spirituele leermeester. Het hof is des duivels, maar de rebelse Victoria (formidabel gespeeld door Judi Dench) laat zich niet de les lezen en zet stoer door. Het lijkt een sprookje, maar het verhaal is toch voor een zeer groot deel waargebeurd. Intussen is [Lees meer…]
Trage klassieker
Martin Scorsese’s Taxi Driver uit 1976 is digitaal opgekalefaterd en opnieuw uitgebracht. Eerlijk gezegd viel het niet mee. Het is zo’n film die ‘iedereen’ gezien heeft, maar als je hem dan terugziet, denk je: ik ook? Je herinnert je vaag enkele scènes, maar die kunnen net zo goed uit een filmquiz of een trailer komen. De inleidster van dienst deed gistermiddag haar best om de iconische, klassieke en tijdloze reputatie van de film onder de aandacht te brengen en van een verklaring te voorzien. Maar toen het dan eindelijk begon, zagen we een aaneenschakeling van clichés en platitudes, die ongetwijfeld in de jaren zeventig als origineel een baanbrekend werden bejubeld, maar die jaren zeventig hebben wel vaker de neiging zichzelf een beetje te overschatten. Je gaat je zelfs afvragen of Robert de Niro nou eigenlijk wel écht zo’n goeie acteur is. Dan toch: de beelden van een voortdurend verregend [Lees meer…]
Geluk is gebrek aan pech
Gisteren ging het over Herman Pleij en zijn essay over de geschiedenis van het geluk. In Trouw stond een interview met afzwaaiend minister van Economische Zaken Kamp. Hij is trots op wat Rutte II tot stand heeft gebracht. “Wij zijn de meest concurrerende economie van de EU en de nummer vier van de wereld.” Maar waarom is er dan zo’n groot ongeluksgevoel in dit land, vraagt de journalist. Of dat zo is, weet Kamp niet, maar hij geeft toe dat er ‘wel ontevredenheid’ bij de mensen is en hij heeft daar geen [Lees meer…]
- 1
- 2
- 3
- …
- 141
- Volgende pagina »