Vanavond op Veronica, 20.30 uur. De zwijgzame Baby (Ansel Elgort) heeft een schuld te vereffenen bij maffia baas Doc (Kevin Spacey). Die aflossing doet hij in termijnen, als chauffeur bij bankovervallen, georganiseerd door Doc. Baby is een koele kikker, altijd met oordopjes in. Dat heeft te maken met zijn verleden. Bij een auto-ongeluk zijn Baby’s ouders omgekomen en heeft hij zelf een tinnitis opgelopen, zo’n permanente fluittoon, die hij laat overstemmen door bijvoorbeeld de keiharde blues van Jon Spencer of Radar Love van Golden Earring. De muziek op de oordopjes bepaalt het ritme van alles in de film. Aanrijdingen, schotenwisselingen, explosies, heen en weer zwiepende ruitenwissers, remmen, optrekken, slippen, valpartijen van grote hoogte. Eigenlijk is de soundtrack de hoofdrolspeler. Die tilt Baby Driver (2017) hoog uit boven andere films in dit genre. Een subliem gemonteerd theaterstuk van Tarantiniaanse allure.
Eindeloos gevecht in de jungle
Laat je niet afschrikken door de bijna drie uur die de film Onoda (Frankrijk, 2021) duurt, want wat zijn drie uren van je leven vergeleken met de tienduizend dagen die de hoofdpersoon in de jungle van het Filipijnse eiland Lubang doorbracht. Hiroo Onoda wordt daar in 1944 als jonge inlichtingenofficier naartoe gestuurd om er het verzet tegen de oprukkende Amerikanen te organiseren. De plek is zó geïsoleerd, dat hij en zijn manschappen niet meekrijgen dat Japan een jaar later al gecapituleerd heeft. Voor Onoda eindigde de oorlog niet en daar wenst hij naar te handelen, conform de geheime opdracht van zijn bevelhebber in Tokio. We zien hem door de jaren heen ouder worden, links en rechts verliest hij zijn ondergeschikten, tot hij alleen met zijn eerste luitenant overblijft om het eiland onder controle te houden en de plaatselijke bevolking schrik [Lees meer…]
Niet van deze wereld
Vanavond om 22.40 uur op Canvas. ‘Misschien is onze kunst wel bedoeld voor mensen die nu nog niet geboren zijn,’ zegt Vincent van Gogh tegen zijn collega Paul Gauguin. Iemand vindt dat de bloemen die hij geschilderd heeft, lang niet zo mooi zijn als de echte. Dat kan wel zijn, zegt Van Gogh, maar die echte bloemen zijn na een week verwelkt, en die van mij zijn voor de eeuwigheid. At Eternity’s Gate (ZWI/GB/FR/VS/IER, 2018) gaat over de worsteling van de geniale kunstenaar met de banale werkelijkheid van alledag. Van Gogh’s schilderkunst is niet van deze wereld, dat beseft hij zelf maar al te goed. Hij ziet zichzelf als een verlosser, iemand die de mensen de ogen moet openen om de echte werkelijkheid te kunnen zien, om dingen zichtbaar te maken die voor gewone ogen onzichtbaar zijn. Zijn opdracht is schilderen, en niets anders, hij kán trouwens ook niets anders. Van Gogh [Lees meer…]
Amerika geeft je niks cadeau
De film Minari (VS, 2020) begint met een verhuizing. De Koreaanse Monica Yi rijdt in een grote Amerikaanse gezinsauto (twee kinderen achterin) achter een verhuiswagen aan. Steeds verder het binnenland van Arkansas in, over wegen die almaar smaller worden. Eindelijk stapt haar man Jacob uit de vrachtwagen en wijst trots op hun nieuwe onderkomen en het vruchtbare land eromheen. Hier gaan ze het maken! Maar Monica ziet voornamelijk een afgetrapte stacaravan en een hoop problemen. Hoe moet het hier met het zwakke hart van hun zoontje, minstens een uur van het dichtstbijzijnde ziekenhuis? Waar gaan ze van leven? Jacob begint vol goede [Lees meer…]
Wat is arm en wat is rijk
Imbolo Mbue (Kameroen, 1981, universitair geschoold en inmiddels woonachtig in Amerika) was al een tijdje voor haar lol bezig met How beautiful we were (Hoe mooi wij waren), toen ze dat werk terzijde legde om eerst, als een soort vingeroefening, Behold the dreamers (Zie de dromers) te schrijven. In de podcast hieronder van de The New York Times Book Review legt ze uit hoe dat kwam: “Ik zag de [Lees meer…]
Ondergang van een homeopaat
Dat zelfs vandaag de dag, zelfs in een ontwikkeld land als Nederland, miljoenen mensen zich argeloos laten misleiden door handopleggers, dansleraren, gebedsgenezers, homeopaten en andere dubieuze heilsprofeten, zegt iets over de fascinatie die de mensheid koestert voor de zwarte magie van de wonderdokter. Sommigen accepteren liever de verwoestende werking van een virus dan de uiterst minimale kans op een bijwerking van het vaccin. Charlatan (Tsjechië/Polen/Ierland/Slowakije, 2020) gaat over de populaire Tsjechische kruidendokter Jan Mikolášek (1889-1973). Hij werd schatrijk door het stellen van diagnoses aan de hand van tegen het licht gehouden flesjes urine en het verstrekken van schimmige [Lees meer…]
Liefde onder hoogspanning
Vanavond om 00.25 uur op NPO 2. Jaren vijftig, midden in de Koude Oorlog. De musicus Wiktor stroopt het Poolse platteland af op zoek naar authentieke volksmuziek. De knappe zangeres Zula dient zich aan. Het is liefde op het eerste gezicht. Cold War (Polen, 2018) laat zien hoe ingewikkeld ware liefde kon zijn in een tijd waarin alles bepaald en ingesnoerd werd door het systeem. Wiktor en Zula stellen zich hiertegen te weer, maar met wisselend succes. Net als in Ida (2013), ook van Pawel Pawlikowski, deinen de hoofdpersonen heen en weer tussen de verlokkingen van het avontuur en de zekerheid van een bekneld, maar veilig en vertrouwd bestaan. Bij Ida in een klooster, in Cold War binnen de kaders van de communistische partij. In beide films wordt deze vergeefse romantiek gestileerd in dromerig zwartwit, tegen decors van vervallen gevels, natte kasseien, knetterende [Lees meer…]
‘Très catho’
Vanavond om 21.20 uur op Canvas. De meeste misbruikzaken van de Franse priester Preynat zijn verjaard. ‘Godzijdank’, aldus zijn meerdere, Phillippe Barbarin, aartsbisschop van Lyon, tijdens een persconferentie. Een totaal misplaatste opmerking natuurlijk, die meteen de titel werd van de film Grâce à Dieu, die de Franse regisseur François Ozon maakte over dit onthutsende katholieke pedoseksschandaal. Een van de toenmalige slachtoffers is Alexandre, bankemployé en familievader, die na dertig jaar tot zijn schrik constateert dat Preynat nog steeds met kinderen werkt. Zijn zaak is verjaard, maar hij probeert Barbarin ertoe te bewegen alsnog maatregelen te nemen tegen Preynat. Als de aartsbisschop daar niet toe bereid blijkt, schakelt Alexandre justitie in. Vervolgens komt de kwestie aan het rollen en melden zich ook slachtoffers van wie die de zaak nog níet [Lees meer…]
Het verleden speelt op
Iran, 1982. De islamitische revolutie van ayatollah Khomeini heeft geleid tot een wreed, repressief regime. Telefonisch krijgt Haleh te horen dat haar dissidente dochter Mitra in de gevangenis geëxecuteerd is. 37 jaar later leidt Haleh een kalm bestaan in Nederland. Dan komt er schokkend nieuws: het lijkt erop dat Leyla, de verraadster van Mitra, sinds kort ook in Nederland is. Samen met haar destijds in de gevangenis gemartelde broer Mohsen probeert Haleh erachter te komen of de betreffende persoon inderdaad Leyla is. Dan ontwikkelt zich een intrigerend spel van aftasten, insinueren, dreigen en twijfelen. Er ontstaat zowaar een soort verstandhouding tussen Haleh en ‘Leyla’ (die zich anders noemt), al is het duidelijk dat Halehs wraak niet kan uitblijven zodra ze zekerheid heeft over de identiteit van [Lees meer…]
De veroordeling van Maurice de Hond
De Deventer Moordzaak, was dat niet iets met verwaaide telefoonsignalen, een mes onder een grafsteen, een verdachte die voor het oog van de camera door het lint gaat nadat zijn vonnis in hoger beroep bevestigd is en Maurice de Hond die zeker weet dat ‘de klusjesman’ het gedaan heeft, waarna heel Nederland dat ook zeker ging weten? De uitstekende film De Veroordeling (NL, 2021) zet alles nog eens op een rij, met als leidraad het boek van NOS-journalist Bas Haan over deze zaak. Ook hij heeft aanvankelijk het idee dat boekhouder Ernst Louwes ten onrechte veroordeeld is voor de moord (in september 1999) op zijn cliënt, de weduwe Wittenberg. De bewijsvoering was inderdaad niet overtuigend, totdat later nieuw bewijsmateriaal wordt gevonden, waaronder DNA van Louwes op de jurk van het slachtoffer. Nu is [Lees meer…]