Joe was nooit echt hier. Maar waar hij dan wél was, blijft in nevelen gehuld, zoals wel meer in You were never really here (VS, Lynne Ramsay, 2017). Wat we wél weten, is dat Joe (Joaquin Phoenix) een moeilijke jeugd heeft gehad en als soldaat in Afghanistan diende. Beide ervaringen hebben hun sporen nagelaten. Geweld is voor Joe geen geweld, maar een bron van inkomsten. Je kunt hem en zijn hamer bijvoorbeeld inhuren om een tienermeisje uit de klauwen van hooggeplaatste kindermisbruikers te bevrijden, waarbij hij niet op een ingeslagen schedel meer of minder kijkt. Emoties kent Joe alleen nog ten aanzien van zijn oude, behoeftige moeder. You were never really here is zo’n rauwe, keiharde, coole, strak gemonteerde, moderne Amerikaanse misdaadfilm, waar je als kijker [Lees meer…]
Eeuwige roem
Halverwege The Dig (GB, 2021) stort een trainingsvliegtuig van de RAF – het is 1939 – neer in een rivier nabij het landgoed van de weduwe Edith Pretty. De piloot wordt dood aangetroffen in zijn cockpit. Het gebeurt juist in de tijd dat op hetzelfde landgoed een grafheuvel wordt afgegraven, waarbij de restanten van een schip uit de zesde eeuw worden blootgelegd: de laatste rustplaats van een Angelsaksische strijder uit de zesde eeuw. Zo zie je maar dat de tijd van alle tijden is, een eeuwige recycling van zichzelf voortdurend herhalende gebeurtenissen. Het graven is op verzoek van de ziekelijke mevrouw Pretty (Carey Mulligan) ter hand genomen door amateur-archeoloog Basil Brown (Ralph Fiennes). Na de grandioze ontdekking van dat grafschip duurt het niet lang of Brown wordt aan de kant gezet door het archeologisch establishment. Het plaatselijk oudheidkundig museum en het fameuze [Lees meer…]
Voor altijd zondagmorgen
Ja hoor, zondagmorgen. Hoe ik mijn hoofd ook hield, het bleef zeer doen. Het biertje dat ik nam als ontbijt smaakte eigenlijk best, dus pakte ik er ook maar een voor de lunch. Uit de klerenkast haalde ik het schoonste vieze overhemd tevoorschijn. Wassen, scheren, kammen, de trap af, de straat op.
[Lees meer…]
Witte, groene, bruine of oranje substantie
Gisteren was Kronkel de hele dag alleen thuis met zijn kleinzoon. “Zo’n kind van zes maanden is voor een opa een full time levensvervulling,” verzucht hij. Denk alleen aan het voortdurende ‘verbroeken’ en al die ‘afwisselend witte, groene, bruine of oranje substantie’ die naar binnen gelepeld moet worden. Daar is veel behendigheid voor nodig, helemaal als het bord bijna leeg is en hij “… de blijkbaar niet te bedwingen behoefte krijgt, een kunst te demonstreren die hij zich onlangs, zonder hulp van ouderen, heeft aangeleerd”. Met volle mond steekt de kleinzoon plotseling zijn tong uit en bláást krachtig, waardoor het grootvaderlijk ‘gezicht ‘groen, wit, bruin of oranje’ gestippeld wordt. Opa’s begrijpelijke ontsteltenis ‘vindt hij een sterke bak’. Lees [Lees meer…]
Gevaar in de wolken
Volgens onweerlegbare getuigenissen die ook het Vaticaan bereikt hebben, komt Antoni Gaudí voor de talloze wonderen die hij verricht heeft in aanmerking voor heiligverklaring.
De artistieke grondlegger van het Catalaans modernisme overleed in 1926, en genas sindsdien velen die ongeneeslijk waren, vond velen die onvindbaar waren en zegende overal banen en huizen.
Stap 1, de zaligverklaring, loopt.
De hemelse architectuur moet op zijn tellen passen, want deze kuise puritein, die nooit een processie oversloeg, had een zeer heidense [Lees meer…]
Die berg op
Meneer de president, dr. Biden, mevrouw de vice-president, meneer Emhoff, Amerikanen en de wereld: er komt een dag waarop we ons afvragen waar we licht kunnen vinden in deze eeuwige schaduw, het verlies dat we dragen, de zee die we door moeten.
We trotseerden de buik van het beest, we leerden dat stilte niet altijd vrede betekent. En dat opvattingen over wat juist is, niet altijd rechtvaardig zijn. Toch begint voor ons een nieuwe dag, eerder dan we dachten, op de een of andere manier lukt het ons. Op de een of andere manier hebben we ons land zwaar weer zien doorstaan, het is niet kapot, maar [Lees meer…]
Het blauwe goud
Volgens Openbaringen 21:6 zal God een nieuwe wereld scheppen, en zeggen: “Wie dorst heeft, zal ik voor niets te drinken geven uit de bron van het water des levens.”
Voor niets? Wil dat zeggen dat er in de nieuwe wereld geen ruimte zal zijn voor de Wereldbank of de private bedrijven die zich bezighouden met de edele handel in water?
Dat zou je zeggen. Intussen worden [Lees meer…]
Het schijnsel van het nieuwe
In de Volkskrant vandaag een mooi, uitgebreid verhaal van Alex Burghoorn over de door hem bewonderde Duitse kunstenaar Joseph Beuys, die honderd jaar geleden werd geboren. Burghoorn vraagt zich af waarom we daar zo weinig over horen, over die verjaardag. Nu is het zo dat Beuys in de loop der jaren een beetje in het verdomhoekje is geraakt. Ten eerste omdat hij in de oorlog niet echt zuiver op de graad [Lees meer…]
De kracht van rauwe eieren
Een van de allermooiste cd-hoezen is die van Train Leaves At Eight van The Walkabouts. Vooral ook omdat precies de weemoedige sfeer van dit prachtige album getroffen wordt. In 2000 besloot de Amerikaanse band een aantal Europese liedjes (onder meer van onze eigen Solex) te coveren en koos een mistige opname van de Karelsbrug in Praag als hoesfoto. En daar gaat het nu om – die brug, over de Moldau. Hij is 516 meter lang en 10 meter breed. De constructie telt drie torens in gotische stijl en zestien bogen. Ze begonnen eraan te bouwen in 1357, onder koning Karel IV. In 1402, 45 jaar later dus, was hij [Lees meer…]
Een schattig bruidje
Het exempaar van S. Carmiggelt, Duiven melken, waar eergisteren het verhaal Vrijheid uit geroofd werd, is een afdankertje van de bieb. Voorin is een stempel VERWIJDERD gestampt, voor alle zekerheid zelfs twee keer. Dat moet gebeurd zijn in mei 1975, als tenminste de met pen geschreven aanduiding ‘5-75’ daar betrekking op heeft. Een bladzijde verder zijn nog de resten te zien van dat bekende velletje waarop de uitleendata geschreven werden. De eerste datum is 11 september 1961. Vaag is ook nog te lezen: “R.K. OPENBARE LEESZAAL…” Om het ‘stukje’ over Vrijheid te kunnen scannen, moest het boek wat verder opengeklapt worden. Er viel iets uit. Een ansichtkaart met een zwartwitfoto van een stralende baby in een gebreid pakje, de handjes in elkaar gevouwen, de mond – guitig – wagenwijd open. Op de achterkant had [Lees meer…]