Buna
Vervloekte grond waarop wij pijnlijk staan,
Een lange rij in grauwe ochtenduren.
De Buna rookt uit duizend schoorsteenvuren,
Weer breekt een dag als alle andere aan.
Bij dageraad de gruwelijke sirenes: [Lees meer…]
Troebel water
Wat goed dat er films zijn als Spotlight, Official Secrets, The Report en Dark Waters. Niet dat De Macht zich er iets van aan zal trekken dat zijn achterbakse smeerlapperijen aan de kaak worden gesteld. Het is immers allemaal ‘nepnieuws’, en bovendien ‘politiek gemotiveerd’. Maar in elk geval kan het publiek zien hoe we als burgers besodemieterd worden. Hoe de katholieke kerk vuige priesters uit de wind houdt. Hoe we de oorlog tegen Irak ingelogen zijn. Hoe het gemartel van het Amerikaanse leger goedgepraat wordt. En hoe, zoals in Dark Waters (VS, 2019), chemiegigant DuPont wordt aangeklaagd door de koppige jurist Rob Bilott. Hij ontdekt dat DuPont tientallen jaren lang willens en wetens een zeer giftige afvalstof heeft geloosd in oppervlaktewater en op vuilstortplaatsen. Het gevolg: [Lees meer…]
Niets aan toe te voegen:
Trouw, 23 januari 2020
(Klik hier voor de tekst.) [Lees meer…]
Stiekem genieten
Op 12 oktober 1654 ontploft een kruitmagazijn in Delft. De hele stad ligt in puin. Onder de honderden slachtoffers is de jonge schilder Carel Fabritius. Hij had net een klein paneeltje voltooid, met de afbeelding van een puttertje. In de chaos na de ontploffing raakt het schilderij zoek. In 1859 duikt het weer op, in Brussel. Sinds1896 is het in het bezit van het Mauritshuis in Den Haag. Van daaruit heeft het de hele wereld overgereisd. Zo bevond het zich in 2001 in het Metropolitan Museum te New York. En daar begint de roman Het puttertje van Donna Tartt. Opnieuw ligt het schilderij bedolven onder puin en stof, nu als gevolg van een terroristische aanslag. Toevallig is de 13-jarige Theo Decker aanwezig, samen met zijn moeder, die de aanslag niet overleeft. Theo ziet het schilderijtje liggen en verstopt [Lees meer…]
Spookstations in Berlijn
Bij de scheiding van Berlijn in 1945 bepaalden de geallieerden dat het gehele S-Bahn-net, dus ook het West-Berlijnse deel, in beheer kwam van de DDR. Dat bleef zelfs na de bouw van de Muur in 1961 het geval, al was er vanaf dat moment sprake van twee afzonderlijke netwerken. De West-Berlijners associeerden de S-Bahn met de communistische vijand aan de andere kant van de Muur en maakten er nauwelijks nog gebruik van: ‘Jeder West-berliner S-Bahnfahrer bezahlt den Stacheldraht!’ Toen er in 1980 ook nog een staking uitbrak van het personeel, vond Oost-Berlijn het welletjes en trok de stekker eruit. De stations gingen op slot, ten prooi aan vergetelheid. Drie jaar later bezocht de Haarlemse fotograaf Fons Brasser West-Berlijn. Hij was meteen geobsedeerd [Lees meer…]
Cryptofilm
Natuurlijk hoef je als filmmaker niet de hele plot aan je publiek uit te leggen. Er mogen best wat losse draden en open plekken overblijven, eventueel zelfs aan het eind. Maar als bijna elke scène een raadsel op zich is, zonder enig herleidbaar verband met de vorige scène of de volgende, dan wordt het ronduit irritant. Zo valt er aan The whistlers (Roemenië, 2020) werkelijk geen touw vast te knopen. Uit de informatie vooraf haal je dat het gaat over een Roemeense politieagent die tevens voor de maffia werkt. Om een corrupte zakenman uit de gevangenis te bevrijden, is het nodig dat hij naar het Canarische eiland La Gomera gaat, teneinde daar een soort lokale fluittaal te leren – harstikke handig als je een corrupte zakenman uit de gevangenis moet bevrijden. Gaandeweg duiken er allerlei andere types op, van wie [Lees meer…]
Natuurdagboek van Nescio 14 januari 1950
Zaterdagmiddag 14 Januari. Met den trein van 1 uur 7 naar Leiden. Rede van Mej. Dr. Muusses over vertaling van Nederlandsche poëzie in het Zweedsch en vice versa. Nix an. (d.w.z. aan die rede was nix). Lentezonnetje. Aardig studentje in den trein, die z’n kandidaats in Leiden had gedaan en nu in Amsterdam verder studeerde. Mee gepraat, verteld o.a. over de onhebbelijkheden van het Nederlandsche publiek en over het leven in [Lees meer…]
Huiveringwekkend
Het is voornamelijk aan de manipulaties van de vorige week uit de weg geruimde Iraanse generaal Suleimani te wijten dat de Syrische president Assad steviger in het zadel zit dan ooit. Des te schrijnender is het om juist nu The Cave te aanschouwen, een documentaire die op een huiveringwekkende manier laat zien hoe het Syrische regime tekeergaat tegen zijn eigen bevolking. De film is opgenomen ten tijde van de belegering door het regeringsleger, gesteund door Russische bommenwerpers, van Oost-Ghouta, een voorstad van Damascus. Te midden van het vernietigende oorlogsgeweld probeert dokter Amani Ballour, de jonge geneesheer-directeur van het plaatselijke ziekenhuis, samen met haar team te redden wie er te redden valt. Haar leven is ineengekrompen tot die ene ambitie, waarbij ze niet alleen te kampen heeft met een rampzalig tekort aan medicijnen, hulpmiddelen [Lees meer…]
Schijn en wezen
P.C. Hoofts werkkamer in het Muiderslot
Mir fatal!
Wie de Alte Nationalgalerie in Berlijn betreedt, staat weldra oog in oog met de zusjes Luise (20) en Friederike (18). Althans met het beeldhouwwerk dat Johann Gottfried Schadow van het bevallige tweetal maakte. Luise, links, tilt elegant met duim en wijsvinger haar jurk iets op. Opvallend is de halsband, die dankzij Luise in die tijd in de mode raakte. Ze kijkt met ‘afwachtende beslistheid’, zoals de museumgids zo mooi verwoordt, in de verte, vooruitblikkend op haar toekomst als koningin van Pruisen, echtgenote van Frederik Willem III. Rechts haar jongere zusje Friederike, die ‘halb gedankenvoll, halb kokett vor sich hinträumend’ voor zich uit staart, en liefdevol de over haar schouder gelegde arm van haar zus vasthoudt. Koning Frederik Willem II (opvolger van zijn oom Frederik de Grote) was dol op de meiden en arrangeerde een dubbelhuwelijk met zijn twee zonen, kroonprins Frederik III en diens jongere broer, prins Louis. Op [Lees meer…]