Als een halfdemente schertsfiguur er president kan worden. Als dat mede het gevolg is van jarenlang wegkijken, arrogantie, machtspolitiek en luiheid van de Democraten. Als de wapenlobby er zoveel macht heeft dat honderdduizenden scholieren vergeefs demonstreren voor veilige schoolgebouwen. Als blanke racisten in de metro ongestraft zwarte medereizigers kunnen beledigen, bespugen en mishandelen. Als de gouverneur van Michigan in het stadje Flint de privatisering van de drinkwatervoorziening erdoor drukt, met als gevolg dat duizenden kinderen een loodvergiftiging oplopen. Als die gouverneur onvoorwaardelijk gesteund wordt door de schertsfiguur die zich president noemt. Als de vorige president een bezoek brengt aan Flint en alle hoop van de inwoners op een oplossing voor het waterprobleem de bodem inslaat door botweg te ontkennen dat er een waterprobleem is. Als diezelfde vorige president honderden onschuldige slachtoffers op zijn geweten heeft door zijn drone-aanvallen in Irak en Afghanistan. Als de democratie er naar de bliksem lijkt te gaan. Waarom, vraagt Michael Moore zich in zijn nieuwe documentaire Fahrenheit 11/9 af, zouden we dan nog moeite doen om dat land te redden? Moore legt opnieuw een prangende, prikkende, priemende, provocerende vinger op de etterende, aftakelende, verdorven zere plek die Amerika heet.