Jan van Brederode, vooraanstaand edelman aan het eind van de veertiende eeuw, had twee problemen: een gat in de hand en geen kinderen. Beide omstandigheden leidden tot een leven dat van onwaarschijnlijkheden aan elkaar hangt. Zijn verhaal is opgetekend door de Utrechtse hoogleraar, mediaevist en historicus Frits van Oostrom. ‘Als het een roman was geweest, had men gezegd: nou nou, kan het een beetje minder?’, zei hij gisteravond bij de presentatie van Nobel streven. Maar het is allemaal ‘waargebeurd’, zoals prominent in de ondertitel staat. Met veel allure vertelde Van Oostrom in grote lijnen het inderdaad onwaarschijnlijke levensverhaal van deze kleurrijke, tragische ridder, opgegroeid in het riante kasteel Santpoort. Een veelbelovend huwelijk, de zorg om het uitblijven van nageslacht, een wanhopige intrede in het klooster, geldverslindende oorlogscampagnes, een begaafd schrijver [Lees meer…]
Graaien is naïef en gevaarlijk
De Zwitsers wilden er niet aan. De ‘jaloeziebelasting’ (de bepaling dat het hoogste salaris in een bedrijf maximaal twaalf keer het laagste mag zijn) werd in een referendum weggestemd. In 2007 hield Frits van Oostrom een toespraak als President van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen. Hij hekelde daarin het moderne leiderschapsmodel van Amerikaanse snit, dat ook in ons land in opkomst is, dat van de macholeider die gezien wordt als geweldenaar en wonderdokter, en ook als zodanig betaald wordt. [Lees meer…]
Monnik met liefdesverdriet
Ach, wat waren de dagen lang, in dat kille klooster. Dag in dag uit hangend aan die lessenaar, een walmende kaars naast de legger, het karige novemberlicht door het vergeelde vensterglas, saaie teksten overkrassen op weerbarstig perkament. Latijn, Engels. Hij moest er nog steeds aan wennen, na al die lange jaren. Als jonge monnik was hij op een vrachtschip de Noordzee overgestoken. Noodgedwongen. Zijn abt had hem gezien in gezelschap dat niet bij het ambt van een geestelijke hoorde. In Kent, in het starre Engeland, zou hij die West-Vlaamse fratsen wel afleren. Bah, weer een stompe punt aan zijn ganzenveer. Hij rilde. Nog even tot de metten. Hij had geen zin meer. Afwezig pakte hij zijn mes en begon een nieuwe punt te snijden. Zijn gedachten dwaalden af naar [Lees meer…]