Een langzamerhand niet meer uit te roeien taalfout is incongruentie: de onjuiste koppeling van enkelvoud en meervoud. Als België de volgende ronde wil bereiken, moeten ze toch echt anders uit de hoek komen. Nederland wint na penalty’s. Ze mogen hun handen dichtknijpen. De fout treedt vooral op als het enkelvoudige onderwerp evident uit meer leden bestaat. Dat geldt voor voetbalelftallen, de regering, de politie en ga zo maar door. De dwaling is over komen waaien uit het Engels, waar in dit soort gevallen grammaticale incongruentie juist voorgeschreven is. England are out of the World Cup. De trend om enkelvoudige onderwerpen meervoudig te vervoegen staat haaks op een andere maatschappelijke ontwikkeling. De Groene Amsterdammer van deze week behelst een special over het doorgeschoten individualisme in het nieuwe, narcistische ik-tijdperk, oftewel de terreur van de selfie. In het artikel Koning, Keizer, Knettergek zoekt Rutger van der Hoeven uit hoe het komt dat wereldleiders als Bush, Blair en Berlusconi ten onder gaan aan zelfoverschatting, machtswellust, ijdelheid en eigenwaan. Is het echt zo dat macht ‘corrumpeert’? Welke psychologische of neurologische processen liggen daaraan ten grondslag? In Een kleine geschiedenis van het ik beschrijft Chris van der Heijden hoe het individualisme op 26 april 1336 ontstond toen Petrarca de Mont Ventoux beklom en op de top tot het inzicht kwam dat de mens wel de bergen, de zee, de rivieren, de oceanen en de sterren beschouwt, maar niet zichzelf. Aan de hand van een prachtig fragment uit Monty Python’s Life of Brian laat Van der Heijden vervolgens zien dat individualisering in feite een variant van groepsvorming is. Mensen willen zich graag onderscheiden, maar dan wel samen met de andere leden van hun groep. Daarom is het meervoud boven dit stukje volkomen terecht: ‘we’ hebben met z’n allen gewonnen van Costa Rica. En wee degene die zegt: ‘I’m not…’.
Je bent hier: Home / Archief voor individualisme