Marita Mathijsen heeft een mooi boek geschreven over de leescultuur van de negentiende eeuw. De schrijfster is emeritus hoogleraar Moderne Nederlandse Letterkunde aan de Universiteit van Amsterdam. De negentiende eeuw valt daar dus onder ‘moderne letterkunde’, terwijl die periode nou niet bepaald bekend staat als vooruitstrevend of revolutionair (wat de literatuur betreft dan). Je denkt toch in de eerste plaats aan vroom domineesgewauwel, stichtelijke opvoedpoëzie en eindeloze historische romans – met als spectaculaire uitzonderingen Camera Obscura en Max Havelaar. Dit beeld wordt enigszins bevestigd door L, de lezer van de 19e eeuw, al merk je al gauw dat er nog wel méér positieve uitzonderingen waren. Wat het boek vooral de moeite waard maakt, is het perspectief [Lees meer…]