Midden jarig zeventig was Bob Dylan misschien wel op z’n best. De platen uit die tijd zijn Blood on the Tracks en Desire, dan weet je het wel. Hij had stadions kunnen vullen, maar onberekenbaar als hij is koos hij voor heel iets anders: een soort ouderwets, rondtrekkend zigeunerorkest, met steeds wisselende bezettingen, in kleine zaaltjes, vaak onaangekondigd: ze moesten zelf de straat op om kaartjes te verkopen, wat niet altijd lukte. Of men vertrouwde het zaakje niet (de grote Dylan hier in Tuscaloosa?!) of er [Lees meer…]