Het verhaal is bekend. Op 20 januari 1942 komen vijftien hoge nazi’s in een villa bij Berlijn bijeen voor een vergadering ‘mit Frühstück’ om een ingewikkeld logistiek probleem op te lossen: wat doen we met de elf miljoen Joden in Europa? Het is de wens van Hitler dat die allemaal vernietigd worden. De vraag is alleen: hoe? Alsof het om een partij afgekeurd tuinhout gaat, worden de verschillende opties besproken met de aanwezigen. Eigenlijk is dat alleen maar voor de vorm en om de verschillende geledingen in de partij het idee van inspraak te geven. In werkelijkheid zijn de plannen door voorzitter Reinhard Heydrich en zijn ijverige ambtenaar Adolf Eichmann al tot in de kleinste details uitgewerkt. Hoe die ‘defintieve oplossing’ van het jodenvraagstuk eruit zag, is bekend. De huiveringwekkende film Die Wannsee Konferenz (D, 2021) laat zien hoe meedogenloos de moordenaars te werk gingen. Áls er al sprake was van iets als empathie, dan was dat met die arme Duitse soldaten, die bij al dat uitroeien emotioneel toch best veel te verstouwen kregen. Na anderhalf uur is de zaak beklonken en nemen de heren een hapje en een drankje – procesmanagers die tevreden klinken op een vruchtbare vergadering. Ook dit probleem is weer opgelost. De zaak hoeft alleen nog maar op de rails gezet te worden.
Zie ook: Niet vandaag, Adolf